Susznik większy cz. 3

Rzędy cegieł, które tworzą rodzaj języków, oddzielających kanał na jamy, są z obu stron nieco kończaste, aby płyta żelazna mogła się równo ze wszech stron ogrzewać; jamy zaś są różnej szerokości, pierwsza jest dwa razy tak szeroka, jak druga. Płyta, pod którą ogień przechodzi, musi być silna i z żelaza, a nie z blachy; może być złożona z płyt starych z pieca. Na tę płytę kładzie się rząd cegieł naokoło, drugi przez środek – naturalnie na glinie – a na te nakłada się glinę mieszaną z popiołem i mąką z cegły i w ten kit wciska sic drewnianą skrzynię z lasami. W kilku cegłach leżących na płycie wybija się dziury, które służą do wprowadzenia świeżego powietrza, a mogą być za pomocą kamyków otwierane i zamykane. Całą płytę żelazną posypuje się na 1 cm. dobrze wypłukanym piaskiem, który uśmierza mocny wpływ gorąca i nie dozwala, aby się na płycie paliły owoce spadłe, lub też sok cieknący z owoców, przez coby wszystkie owoce otrzymały zły zapach, a nawet skrzynia z lasami mogłaby się zapalić. Dym wychodzący z ogniska wyprowadza się jakąkolwiek rurą do komina.